Wszyscy byli ciekawi królewskiej bajki według Harry’ego, która okazała się niestety czymś niezbyt przyjemnym. Taka analiza przeszłości ma do siebie to, że po czasie zauważamy rzeczy, których nie widzieliśmy wcześniej. Jeśli chodzi o moje osobiste wnioski dotyczące oceny poczynań samego autora jako osoby, nie chcę się szczegółowo do wszystkiego odnosić – dość powiedzieć, że po lekturze tej pozycji z sympatii do autora pozostało niewiele – w moich oczach znacznie stracił, choć sam starał się siebie przedstawić jako ofiarę systemu, intryg, niewinnych błędów młodości, które były zbyt surowo lub niepotrzebnie krytykowane. Zrozumiałam jego intencję i potrzebę ujawnienia ludziom prawdy o świecie, w którym dorastał i którego miał dość. Niezależnie od przyczyn moja pamięć jest jaka jest, robi to, co robi, gromadzi i przechowuje to, co uważa za stosowne, i tyle samo prawdy jest w tym, co pamiętam i jak pamiętam, ile w tak zwanych obiektywnych faktach.

Jeśli się kochają, odeszli od rodziny królewskiej, chcą żyć w spokoju, i tak prawa królewskie zostały im w większości odebrane, to czemu nie zostawią tego w spokoju? Będzie tu dużo odniesień do Księżnej Diany, co świadczy o tym, jak bardzo jej odejście zabolało jej syna. Mogę jedynie napisać, że jest ciekawie poprowadzona, przyjemnie i szybko się czytało oraz, że mnie wciągnęła. Ostatnie lata obfitowały w przeróżne dramaty z Harrym w roli głównej, więc ciekawiło mnie, jak on sam to wszystko widzi. Sam mówi o sobie, że nie był szczególnie zdolny, aby za chwilę pisać o kolejnych projektach, wyzwaniach, wakacjach spędzanych na pracy, wypadach związanych z reprezentowaniem narodu – przecież jest księciem, trzecim w kolejce do tronu, jemu nie wypada nic nie robić.W maju 2004 roku Waldemar Milewicz pojechał z ekipą do Iraku, by nakręcić czterdziesty trzeci odcinek programu "Dziwny jest ten świat". Wszechobecne zło, niesłabnące napięcie i brutalna prawda Mistrz Marek Krajewski zaskakuje w brawurowej współczesnej odsłonie Bliżej nie zidentyfikowane wielkie miasto nad rzeką Siecznicą nocami upaja się alkoholem i tonie w narkotykowej mgle. Po takim czasie odczuwam silną pokusę, aby już nie wchodzić głęboko w analizę tegoż dzieła i aby jak najszybciej przejść do innej pozycji. I wreszcie końcowa część książki opowiadająca o znajomości z Meghan, ich miłości, ślubie, geneza opuszczenia klatki, która uwierała i odbierała spokój, normalność oraz poczucie bezpieczeństwa. I jedyne, co mnie odrobinę razi, to fakt, że przedstawia się jako książę – w końcu tak bardzo zabiegał o to, by odciąć się od rodziny królewskiej.

Harry natomiast, bohater wielu skandali, wydawał się być wiecznym chłopcem, którego nie da się poskromić.Być może gdzieś już zauważyliście "kontrowersyjne" fragmenty, które malują pewien obraz autora i bohatera zarazem.

Jeśli interesujecie się rodziną królewską i chcielibyście dowiedzieć się, jak wyglądało dzieciństwo i życie księcia Harrego, to koniecznie musicie przeczytać tą książkę. Nie mają podstawowych jakości życia, które dla większości ludzi są standardem lub bardzo cenionymi aspektami np bliski kontakt z najbliższymi. Kiedy Diana, księżna Walii, spoczęła w grobie, miliardy ludzi zastanawiały się, co książęta muszą myśleć i czuć i jak potoczy się ich życie.Oceniani z góry, właściwie skreśleni bo wierzyli w miłość i chcieli żyć według wartości, które uważali za słuszne. Czasami złe cechy, od których autor się odżegnywał, ujawniały się jak na dłoni w sposobie krytykowania, czy też zaszyfrowanego krytykowania innych – przynajmniej w moim odczuciu. Obnaża" prawdę o tym, jak to jest urodzić się i wychowywać mając królewską krew i jak bardzo można czuć się osamotnionym i wciąż" tym drugim" wśród milionów wciąż patrzących na Ciebie oczu ze wszystkich zakątków świata. Jednak w przypadku tak głośnych książek, zawsze polecam ich lekturę, żeby móc samemu wyrobić sobie o niej zdanie. Wydaje mi się, że biografia miała być opisana prostym stylem, by jak najwięcej ludzi mogło zrozumieć go od wewnątrz, jednak czuć tutaj to wyższe wykształcenie, jakby chciał ukryć inteligencję, którą posiada, jakby chciał pokazać jaki chce być, a nie jakim go zrobili.